Καλωσήρθατε σ’ ένα νέο podcast του Let’ s talk. Καλεσμένη μου σήμερα είναι η αθλητική δημοσιογράφος Χριστίνα Βραχάλη, με την οποία θα συζητήσουμε για την Αθλητική Δημοσιογραφία στην Ελλάδα και ποια είναι η πορεία της έως σήμερα. Μία μικρή αναδρομή σε μία «αθλητική» Κυριακή, που μοιάζει να κρατάει από γενιά σε γενιά…
Ακόμη κι αν δεν τη γνωρίζεις, η Χριστίνα σού δίνει την αίσθηση πως είναι σοβαρή αλλά και προσιτή, ακριβής σε ό,τι λέει αλλά κι ένα κορίτσι της παρέας, κοκέτα (γιατί μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη) αλλά και πάντα έτοιμη για το γήπεδο! Αυτή η αντιφατικότητα που αποπνέει, σε συνδυασμό με τη θετική και δυναμική προσωπικότητά της αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλές γυναίκες. Συγκεκριμένα όμως για τις γυναίκες της αθλητικής δημοσιογραφίας, δηλώνει πως “Τα κορίτσια που ασχολούνται με την αθλητική δημοσιογραφία είναι γνώστριες του αντικειμένου και θα έχουν διάρκεια. Η γνώση δεν έχει φύλο! Γιατί μία γυναίκα να μη μπορεί να μάθει κανονισμούς ποδοσφαίρου; Γιατί μια γυναίκα να καταλαβαίνει το πυθαγόρειο θεώρημα και να μη μπορεί να καταλάβει τι είναι offside; τα κορίτσια που ασχολούνται με την αθλητική δημοσιογραφία είναι γνώστριες του αντικειμένου και θα έχουν διάρκεια”.
Ο λόγος που ξεκίνησε τη δημοσιογραφία είναι οι ανθρώπινες ιστορίες κι όπως τονίζει “Όσο έχω τη δυνατότητα να στηρίζω τους αθλητές που δεν έχουν βήμα και να τους δίνω δημόσιο λόγο, θα το κάνω”. Η Χριστίνα Βραχάλη λοιπόν, με πατέρα δημοσιογράφο κι αδερφή τη γνωστή στιχουργό Ελεάνα Βραχάλη, μεγάλωσε στα Πατήσια, υπήρξε μπαλαρίνα για πολλά χρόνια (και μέχρι να γραφτεί μόνη της σε μία ομάδα μπάσκετ), πιστεύει πως η δημοσιογραφία είναι ταλέντο, δίνει μεγάλη βάση στην καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας κι είναι υπέρμαχος κάθε προσπάθειας. Εξάλλου και η ίδια έχει μάθει να μην το “βάζει κάτω” παρά τους τραυματισμούς της πορείας της- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και να βλέπει το φως μέσα στο σκοτάδι. Και πριν βιαστείς, σού λέει πως “σιχαίνεται τη θετική τοξικότητα” αφού με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι δύσκολο να παραμείνεις “φωτεινός” και χαρούμενος. Εκείνη όμως προσπαθεί να βρίσκει το θετικό και να κυνηγάει το φως (της).